Aktorka zjawiła się w Berlinie, gdzie naprzód w współczesnym dramacie Buchalter Kremke (1930) zagra ła rolę córki tytułowego bohatera, który, jako ofiara kry zysu, zwolniony z pracy załamywał się i popełniał samo bójstwo. Potem przeniosła się na plan Braci Karamazow Doskonale wypadła w roli Gruszeńki i zrobiła prawdziwe furorę, zdobywając uznanie zwłaszcza za zagrane z temperamentem sceny miłosne. „Liryzm i subtelność przeplatały się w nich ze słowiańską żywiołowością i złowieszczym fatalizmem”. Bardziej kontrowersyjnie przyjęto sam film. Ocepa chwalono za świetnie utrzymany nastrój i wyszukaną plastykę, ale do autorów scenariusza (Leonhard Frank i Victor Trivas) zgłaszano pretensje za okrojenie oryginału i odstępstwa od tekstu.
Propozycje następnych ról posypały się jedna po drugiej: Salto mortale (1931), Bomby nad Monte Carlo (1931), Burze namiętności (1932). W tym ostatnim filmie Anna Sten była partnerką Emila Janningsa. Ale jej coraz to nowe kreacje nie wywoływały jednobrzmiącego aplauzu. „Emil Jannings dokonuje jednej tylko nocy aż dwóch wielkich włamań i jednego morderstwa. Anna Sten konsumuje tuzinami mężczyzn i stara się rozprzestrzeniać aurę sex appealu; kopiuje przy tym z niewielkim powodzeniem Marlenę Dietrich” — pisał recenzent organu KPD, „Rothe Fahne”.