Powieszenie go w miejscu pozbawionym kurzu (najlepiej w pomieszczeniu, w którym nikt przez 2-3 godziny nie będzie chodzić). Obciążenie filmu od dołu ciężarkiem. Wypłukanie użytych naczyń. Niektórzy praktycy doradzają, by po powieszeniu filmu usunąć nadmiar ściekającej wody przez delikatne przetarcie czystą i wilgotną gąbką. Czynność ta, jak również podana wyżej pod nr 10, nie są niezbędne. Ułatwieniem jest posiadanie trzech koreksów. Ustawia się je jeden za drugim. Kolejność: wywoływacz, woda, utrwalacz. Przekładanie wewnętrznego wkładu koreksowego wraz z błoną z jednej puszki do następnej odbywa się oczywiście w zupełnych ciemnościach. Sposoby przechowywania naświetlonych, wywołanych filmów są różne i zależą od upodobań ich właściciela. Amatorzy przechowują filmy małoobrazkowe przeważnie w całości, w pudełkach z odpowiednimi kolistymi wycięciami. Filmy o szerokości 6 cm tnie się często na 4 części i wkłada do przezroczystych kopert o odpowiednim formacie. Podobnie można postąpić z filmem małoobrazkowym. Pozwala to, zwłaszcza przy poszukiwaniach archiwalnych, na odnalezienie właściwego negatywu bez szkodliwego dotykania go palcami. Można też przechowywać filmy 6 cm w całości, w specjalnie zamówionych u introligatora wąskich a długich pudełkach, przekładając filmy kartonikami.