Nazimovq zaangażował producent Lewis J. Selznick, nabywając jednocześnie prawa do sztuki „Wojenne narzeczone”, w której aktorka odnosiła sukcesy. Filmową wersję sztuki wyreżyserował Herbert Brenon. Jednym z partnerów aktorki został młodziutki syn wspomnianej nauczycielki angielskiego – Richard Barthelmess. Po premierze krytyk magazynu „The Moving Picture World” pisał, że „Wojenne narzeczone osiągają wyżyny tragizmu nie znane dotychczas filmowi (…) Zasługą Nazimovej i jej partnerów jest artystyczna doskonałość gry — mistrzowskie opanowanie emocji i ich wyrażenie środkami niemego dramatu”. Wtórował mu sprawozdawca „New York Times”: „Jej cudownie ruchliwa twarz, zdolna ukazać najbardziej zmienne odcienie uczuć, zwłaszcza smutku, jest bezcenną wartością niemego spektaklu na ekra- nie . Gdy pierwsze naiwne Mary Pickford podbijały serca masowej, zwłaszcza prowincjonalnej, widowni — gra Nazimovej była przede wszystkim przedmiotem zachwytu bardziej wyrafinowanych widzów i znawców sztuki. Natomiast szerszą widownię frapowała nie gra, lecz głównie fabularne pomysły filmów Nazimovej. Dość powiedzieć, że z jedenastu filmów, które w latach 1918-21 nakręciła dla wytwórni Metro — cztery oparte były na rolach podwójnych: aktorka grała w nich jednocześnie dwie siostry albo matkę i córkę. Role te bawiły też samq Nazimovq, bo technika filmowa pozwalała doprowadzać jej sztukę przeobrażania do perfekcji i osiqgac efekty dramatyczne nie znane na scenie.