Miejsce akcji: do wyboru. Własne mieszkanie, park miejski lub plaża. Rekwizyty: kamera, niewielkie podwyższenie (stołeczek, kamień). Ponadto: model lub modelka. W wariancie drugim kamera z błoną będą bowiem wykonywane zdjęcia. W wariancie pierwszym „niecierpliwi” są zwolnieni od fotografowania. Dokonują jedynie obserwacji przez celownik swojego aparatu. Zadanie: obserwacja zmian, jakie powstają w obrazie fotograficznym na skutek pochylenia osi kamery w stosunku do linii poziomych oraz w stosunku do wyobrażalnej płaszczyzny fotografowanego obiektu. Oko ludzkie, bez względu na to, w jakim kierunku spogląda, widzi wszystko niejako w normalnych proporcjach i prawidłowej perspektywie. Oko nie rejestruje obrazów w sposób mechaniczny jest ono kontrolowane przez umysł człowieka. Dlatego mimo że oko widzi, np. dom w dużym skrócie perspektywicznym, człowiek wie, że ściany domu są pionowe, a piony równoległe. Oko kamery niczego natomiast nie tłumaczy. Rejestruje wszystko w sposób mechaniczny. Fotografowany przedmiot zostaje odwzorowany we właściwych proporcjach tylko wówczas, gdy przedłużenie osi kamery trafia pod kątem prostym w środek wyobrażalnej płaszczyzny przedmiotu. Oto przykłady: aby zachować poprawne proporcje stojącego człowieka, należy fotografować go z pozycji klęczącej. Budynek z pewnej wysokości, np. okien na piętrze budynku leżącego vis ś vis.