Pozostawmy teatrologom zbadanie wpływu kina na wczesne sztuki Brechta. Odnotujmy tylko, że w filmach, które pisarz ogląda, ceni przede wszystkim ich walor dokumentalny, realistyczny. Nie pasjonuje go natomiast robiący zawrotną karierę na ekranie ekspresjonizm, gdyż — w przeciwieństwie do ekspresjonizmu scenicznego – nie stawia sobie za cel odzwierciedlenia jakiejkolwiek rzeczywistości społecznej. Brecht zalicza więc filmy ekspresjonistyczne do „sztuki idealistycznej”. Entuzjazmuje się natomiast Chaplinem, opisuje szczegółowo jego dwuaktówki, charakteryzuje styl Chaplinowskiej groteski, „wyzbyty tanich psychologizmów”, pełen rzeczowo^ ści i prostoty, zmierzający ku „sztuce rzeczywistości”. Brecht deklaruje się jako szermierz kina artystycznego i wróg komercjalizmu: „Błąd pisarzy, którzy uważają film za kicz i jednocześnie dla filmu piszą, jest niewybaczalny. Wprawdzie zdarzają się wartościowe filmy, które robią wrażenie na tych, co uważają je za kicz, ale nie ma wartościowych filmów, które stworzyliby ci, co uważają je za kicz”. I na dowód, że nie rzuca słów na wiatr, Brecht stara się skorzystać z każdej okazji włączenia się do produkcji filmowej jako scenarzysta. Zwłaszcza jego debiut w tej dziedzinie zasługuje na uwagę.