Najczęściej chwyta się w celowniku kulminację ruchu, taką np., jak moment zawiśnięcia skoczka ponad poprzeczką. Człowiek szybujący w powietrzu, znajdujący się w sytuacji, w której nie może się już zatrzymać, będzie zawsze, ze względu na wyjątkowość swego położenia wspaniałym tematem dla fotografa. Kulminacja ruchu nie zawsze jednak jest najpiękniejsza. Konia z jeźdźcem, np. trzeba fotografować na ułamek chwili przed wzniesieniem się ponad przeszkodę, zarówno bowiem jeździec jak i koń mają wtedy napięte mięśnie, mówiące o ogromnym wysiłku. Konieczna jest znajomość szybkości osiąganej przez zawodników w poszczególnych gałęziach sportu. Należy pamiętać, że im kierunek ruchu jest bliższy linii padającej prostopadle na wyobrażalne przedłużenie osi kamery, tym migawka musi być krótsza. Oto przykłady: długodystansowiec, biegnący na wprost ku kamerze fotografowany z odległości 10 m, wymaga zastosowania czasu 1/125 s. Z tej samej odległości fotografowany żużlowiec jadący w poprzek osi kamery 1/1000 s (mówimy o fotografii, w której ruch ma być odwzorowany nieruchomo, „nieporuszony”).