Jawi się jako buntownik, heretyk, humanista gniewnie osqdzajqcy swój czas i wyprzedzajqcy go rozumieniem historycznych mechanizmów, jako jednostka, która moralnie i intelektualnie należy do przyszłości. Po raz pierwszy w dziejach inscenizacji tej sztuki Hamlet poczyna się rysować jako tragedia historyczno-polityczna w najambitniejszym znaczeniu tego słowa. Poza tym jest to Hamlet rosyjski. Nie tylko dlatego, że powstał w oparciu o znakomity przekład Borysa Pa- sternaka i że od czasów Bielińskiego i Herzena ukształtowała się rosyjska interpretacja tej tragedii. Kozincew wie dobrze, że język filmu, jak każdy rozwinięty język, wykazuje dziś wyraźne cechy narodowe. Wyróżniają one stylistykę filmów Kurosawy, Felliniego, Bergmana, Buñuelo. I właśnie w tych nowoczesnych formach sztuki filmowej, jakie reprezentują dzisiejsze szkoły narodowe,’ odżywa utrwalone wielowiekową tradycją widzenie świata przez Japończyków, Włochów, Skandynawów, Hiszpanów. „Jak byśmy się nie starali odtworzyć świat angielski czy duński, film – jeśli się uda – będzie rosyjski”. (Dodajmy, że te słowa Kozincewa brzmią jak ostrzeżenie pod adresem tych reżyserów, którzy w atelier Mosfilmu czy Len- filmu beztrosko próbowali „wiernie” odtwarzać Paryż, Nowy Jork czy Meksyk).