Krótki przegląd i opis powiększalnika do powiększeń. Składa się on z następujących części: a) kopuła szczelna, wentylowana, do umieszczania w niej żarówki. Niekiedy istnieje możliwość regulowania jej położenia do równomiernego oświetlania pola, na którym powstaje obraz, b) urządzenie do rozpraszania światła. Może to być: szyba matowa lub mleczna, półkondensor tj. soczewka płasko-wypukła ustawiona wypukłością ku żarówce, względnie kondensor dwusoczewkowy w metalowej oprawie. Szyba daje obraz nieco mniej kontrastowy, c) ramka, w którą wkłada się negatyw (emulsją do dołu), d) obiektyw z przysłoną, e) prowadnica, po której aparat przesuwa się w górę i w dół. Niekiedy aparat daje się przekręcić o 180° w rzucie poziomym, a także o 90° w rzucie pionowym. W pierwszym przypadku można uzyskiwać duże powiększenia np. na podłodze, w drugim na ścianie, f) deska projekcyjna leży na niej maskownica, ułatwiająca układanie papieru. Postępowanie podobne do opisanego w poprzednim rozdziale. W razie konieczności skracania czasu naświetlania korzysta się z przyciemnienia obrazu przez zmniejszenie przysłony obiektywu. Światło ciemno pomarańczowe lub oliwkowe. Poprawianie obrazu. Zarówno podczas wykonywania odbitek stykowych, jak i podczas powiększania, istnieje możliwość wniesienia do obrazu pewnych poprawek. Przy odbitkach stykowych jest to praca żmudna i możliwa do wykonania, gdy rozporządza się specjalną kopiarką (między źródłem światła, a miejscem ułożenia negatywu zakłada się różne przesłony maskujące). Przy powiększaniu nieskomplikowana. Oto opis. Wyprostowanie, skrzywienie. Często na negatywie linia horyzontu nie jest pozioma, a inne nie są dokładnie pionowe. Wystarczy zmienić położenie maskownicy, by te usterki usunąć. Odwrotnie: zbyt prosto, zbyt „sztywno” trzymaną głowę modela w portrecie można, opisanym sposobem, nieco przechylić.