Nawet fotografując fragment budynku, można powiązać obiekt z terenem, co będzie miało znaczenie lokalizacji. Po powrocie z dłuższej wyprawy turystycznej nie pomyli się baszty Siedmiu Płaszczy w Szczecinie, z również samotnie stojącą wieżą starego ratusza w Żninie. Architektura to także wnętrza. Fotograf będzie przeważnie zmuszony do ograniczenia się do światła zastanego, do ustawienia kamery na statywie lub jakimś meblu i do zastosowania obfitego naświetlenia (dłuższy czas, większy otwór przysłony, lub obie te możliwości jednocześnie). Rozporządzając reflektorami można zastosować następujący układ: źródła świateł są ukryte (poza filarami, meblami, skrzydłami drzwi etc.) i leżą nie w planie najbliższym, lecz pośrodku wnętrza. Kierunek światła: od stanowiska kamery ku planowi dalszemu. Być może, w tym rozstawieniu pierwszy plan wnętrza tonąć będzie w mroku, co jednak może stworzyć ciekawy efekt. Gorzej jest, gdy dalsze partie wnętrza toną w głębokim cieniu. Zdarza się to np. w kopalniach podziemnych i w grotach. Oto często spotykane rozwiązanie trudności: reflektor trzyma pomocnik stojący tyłem do kamery a przodem ku dalszym planom wnętrza. Pomocnik ten będzie widoczny na zdjęciu jako ciemna sylwetka, co jednak podkreśli efekt całości. Trudnym zagadnieniem jest światło padające z okien. Słabo oświetlone wnętrze wymaga obfitego naświetlania. Ale jasno oświetlone z zewnątrz okna trzeba by naświetlić krócej. Wprawny amator, obeznany już z tajemnicami ciemni fotograficznej, poradzi sobie z tym problemem. Na początek doradzamy takie ustawianie kamery, by okna były niewidoczne lub mało widoczne. Można je ukryć za sprytnie ustawionym sztafażem. Wnętrza mogą być fotografowane nie tylko… we wnętrzu, ale także z zewnątrz, poprzez okna, np. kawiarnia oglądana z chodnika. Przy fotografowaniu architektury należy pamiętać o wszystkim, co dotyczy perspektywy, „przerysowań”, czasu naświetlania i używania odpowiednich filtrów.