Stosując metodę uprzedzania ataków ze strony Eąuit Akademia z dumq obwieściła w roku 1927 opracowani projektu nowego standardowego kontraktu dla aktorów -wolnych strzelców. Projekt natychmiast został zaakcep towany przez wielkie wytwórnie. Znikła zeń wprawdzi „klauzula usatysfakcjonowania”, aktorom zapewnion< sześciodniowy tydzień pracy, tygodniowq zapłatę w razi« nagłego zwolnienia itp., ale wszelkie zatargi miały by< regulowane przez specjalną komisję Akademii, złożonq z reprezentantów wszystkich pięciu branż. Komisja z kolei wydawała wprawdzie orzeczenia bardzo przychylne dla aktorów, tylko wytwórnia, która miała się do orzeczeń tych stosować, nie angażowała później przez dłuższy czas żadnego „rozrabiaki”. Gdy stało się jasne, jak perfidnie funkcjonuje ten arbitraż, Equity ogłosiła w lecie 1929 roku strajk. Jego skutki nie były natychmiastowe. Dopiero w trzy miesiqce po zakończeniu strajku Akademia zdecydowała się poddać rewizji standardowy kontrakt. Kilka tłustych lat zawdzięczał Reinhardt Hollywoodowi. Tu wielkim powodzeniem cieszył się „Sen nocy letniej”, wystawiony przezeń pod gołym niebem, co z kolei zachęciło wytwórnię Warner Brothers do sfilmowania Szekspirowskiego arcydzieła w roku 1935. Jak wiadomo, Reinhardt zrealizował je wespół z doświadczonym reżyserem filmowym, zresztą swoim dawnym ziomkiem i uczniem, Williamem Dieterle. Zachęcony tym otworzył w Hollywood szkołę aktorską „Max Reinhardt Workshop”, ale szybko okazała się ona nikomu niepotrzebna. Zmarł w roku 1943 w Nowym Jorku, usiłując wystawić „Piękną Helenę” Offenbacha.