Zatytułowana Guz (D/e Beu/e), ma być nie tylko filmowym odczytaniem scenicznego pierwowzoru, ale przede wszystkim zaostrzać jego sens ideowy w trzech zasadniczych punktach: przestępcy mają być ukazani nie tylko jako „owoc” burżuazyjnego społeczeństwa, ale jednocześnie stanowić bezpośrednie odbicie posiadaczy, którzy z kolei dzięki swemu stanowi posiadania mogą bezkarnie popełniać przestępstwa; dominujący poetycki motyw stanowi w nowej wersji bunt nędzarzy, który pojawia się w postaci koszmarnego „Snu prefekta policji”; dochodzi do głosu satyra na manipulację: sprytny Peachum wykorzystuje żebraka z guzem, demagogicznie demonstrując go jako symbol podeptanej praworządności – ale robi to we własnym interesie; gdy żebrak jest już niepotrzebny, a nawet kłopotliwy, wędruje do kryminału. Znaczne — w stosunku do sztuki — rozszerzenie scenerii świata nędzarzy miało służyć zrównoważeniu dialektycznej struktury utworu. Songi stają się znacznie bar- dzie|, integralnym elementem fabuły i nosicielem krytyki społfcznej. Odpowiednie cezury akcji stanowić miały w filmie napisy, których Brecht nie traktował bynajmniej jako zła koniecznego, odziedziczonego po filmie niemym, ale jako „plany ogólne duchowej scenerii poszczególnych sekwencji”.