Da się sformułować pewną różnicę w odczytaniu znaczenia przekątnej biegnącej z lewego dolnego narożnika prostokąta ku prawemu górnemu, w porównaniu z przekątną biegnącą od lewego górnego punktu, w dół. W pierwszym przypadku kompozycja będzie miała w sobie coś pozytywnego, w drugim wyda się negatywna. Należy wziąć do ręki którekolwiek opracowywane właśnie zdjęcie i przyjrzeć się mu od strony papieru, pod światło. Oglądający będzie wręcz zdumiony, gdy się okaże, że temat obrazu doskonale siedzi w prostokącie dopiero wówczas, gdy powiększy się go w układzie odwrotnym. Nie należy tego czynić, gdyby odwrócenie fałszowało rzeczywistość. W wielu innych przypadkach tego rodzaju swoboda manewru jest dopuszczalna.
Należy wspomnieć i o kilku innych wzorach kompozycji klasycznej, będących rozwinięciem zasad złotego podziału. Należy tu często stosowana przez artystów średniowiecza kompozycja w trójkącie wpisanym w pionowo leżący prostokąt. Podstawa trójkąta jest zbliżona długością do podstawy prostokąta. Wszystkie ważniejsze elementy obrazu leżą wewnątrz trójkąta. Pochodną kompozycją jest układ zwany arabeskowym. Jego schematem jest kształt dużej, drukowanej litery S, mieszczącej się wewnątrz trójkąta. Górna część litery jest niewielka, dolna rozwija się w duży zakrętas opierający się o dolną krawędź trójkąta. Znane też były układy, w których główne elementy obrazu leżały wewnątrz elipsy lub koła wpisanego w prostokąt.