Oto przykłady: Gdy fotografuję skoczka wzwyż i pragnę, by na zdjęciu „zawisł” on nieruchomo ponad poprzeczką, wiem, że JESTEM ZMUSZONY zastosować bardzo krótki czas otwarcia migawki. Do niej muszę więc dostosować odpowiednią średnicę otworu przysłony. (Im krótsza migawka, tym większa średnica otworu przysłony). Gdy portretuję modela w parku na tle krzewów i chcę uzyskać mały obszar ostrości (o tym obszarze patrz dalej zadanie E), JESTEM ZMUSZONY zastosować duży otwór przysłony obiektywu. Do niego powinienem więc dostosować czas otwarcia migawki. (Im większa średnica otworu przysłony, tym krótsza migawka). Są to przykłady spośród tysiąca, jeśli nie miliona sytuacji, w których fotograf znajduje się właściwie zawsze. Powiedziano wyżej, że niekiedy reguluje się (nastawia) jedno i drugie. Oczywiście! Oto przykład: Późnym popołudniem fotograf portretuje osobę stojącą w cieniu. Najprawdopodobniej będzie zmuszony zastosować zarówno największą średnicę otworu przysłony, jak i bardzo długi czas otwarcia migawki. Panują już wyjątkowe warunki oświetleniowe, a wówczas przeważnie wykorzystuje się maksymalne możliwości kamery, a więc zarówno duży otwór przysłony, jak i długi czas otwarcia migawki.
Prosimy teraz na kartce papieru przepisać widoczne na obudowie kamery wartości przysłony i czasów. Skale umieścić jedna pod drugą. Rząd „czasów” zacząć od czasu najkrótszego, rząd przysłon od wartości wskazującej największą średnicę otworu przysłony. Całość otrzyma wygląd następujący: (zależnie od rodzaju kamery mogą zajść pewne odchylenia) 1000 500 250 125 60 30 15 8 2 2,8 4 5,6 8 11 16 22 Przypominamy, że: w skali czasów naświetlania każda kolejna wartość, idąca od lewej w prawo, to dwa razy dłuższe naświetlenie, w skali szeregu przysłon każda kolejna wartość to taka średnica otworu przysłony, która daje dwa razy mniej światła Załóżmy, że za pomocą światłomierza lub w inny sposób dla pewnego.