Nazwą tą określa się fotografowanie małych przedmiotów z bliska, na przykład znaczków pocztowych, owadów tak, że można widzieć więcej drobnych szczegółów, niż jest to możliwe przy oglądaniu gołym okiem. Makrofotografia w wydaniu zawodowym lub naukowym, to specyficzny odcinek pracy, którym rządzą równania algebraiczne i wielostronicowe tabele wskazujące na skalę odwzorowań. Zainteresowanych odsyłamy do literatury specjalistycznej. Oto kilka uwag. Konieczna jest kamera z możliwością wymiany obiektywów oraz kilka, różnej długości, pierścieni pośrednich, zwanych też tubusami. Środkiem zastępczym są opisane już soczewki nasadkowe. Ułatwieniem jest lustrzanka, a to z uwagi na łatwość wyboru tematu i nastawiania ostrości. Przy kamerach zaopatrzonych tylko w celowniki pryzmatyczne może wystąpić zjawisko paralaksy. Pole oglądane w celowniku nie pokrywa się wówczas dokładnie z polem widzianym przez obiektyw. Niektóre kamery, zwłaszcza filmowe, posiadają celowniki pozwalające na wyrównanie paralaksy lub kilka celowników dostosowanych do różnych obiektywów. Samodzielne poprawianie błędu paralaksy jest możliwe przez przeprowadzenie zdjęć doświadczalnych. Konieczność precyzyjnego nastawiania ostrości przy zdjęciach makro wynika z niezwykle małej głębi ostrości. Dla przykładu: przy fotografowaniu przedmiotu w skali odwzorowania 1:1 i liczbie przysłony 11, głębia ostrości wynosi zaledwie 2 mm.