A że scenarzyści nie zawsze mieli zleconą pisaninę lub nie każdemu szło pisanie na akord, w biurze zainstalowano — wbrew przepisom — kuchenki elektryczne i lodówki, którymi opiekowały się sekretarki. Biurowa atmosfera ulegała rozluźnieniu: posilano się, popijano whisky lub grano w kości. Co zyskiwali na tej współpracy ludzie pióra, a co Hollywood? Pisarze wydatnie poprawiali swą sytuację materialną, a widomym dowodem ich awansu w hierarchii społecznej Hollywood bywał z reguły basen kąpielowy przy własnym domu. Natomiast sławne nazwisko pisarskie w czołówce filmu — o ile w ogóle się pojawiało — nie miało właściwie żadnego praktycznego znaczenia. Faulkner w ciągu 22, lat swej współpracy z Hollywood (z przerwami) trudził się nad ok. 40 scenariuszami, ale nazwisko jego figurowało na ekranie tylko 6 razy, a najbardziej znane filmy, do których przyłożył rękę, oparte zostały nie na jego własnych utworach, ale na Heming- wayowskim Mieć i nie mieć czy Wielkim śnie Chand- lera.