Koniec lat dwudziestych i początek trzydziestych to okres, w którym Berlin wciąż jeszcze jest filmową stolicą Europy. Tu króluje koncern UFA, tu międzynarodowa giełda gwiazd przyciąga amerykańskich producentów, tu właśnie Hollywood pozyskało Połę Negri, Gretę Garbo, Emila Janningsa, Marlenę Dietrich… Toteż gdy Greta Garbo nakręciła w Hollywood swój pierwszy dźwiękowiec Anna Christie, miał on dwie równolegle zrealizowane wersje: amerykańską i niemiecką. Niemiecka znaczyła wtedy tyle, co europejska.
Te same lata są w Niemczech okresem dużej aktywności sił lewicowych, których wielką zasługą jest rosnąca prężność życia kulturalnego weimarskiej republiki. Rozwija się produkcja filmowa niezależna od UFY. Postępowym przedsięwzięciom patronują socjaldemokracja i partia komunistyczna. W Berlinie funkcjonuje też jedyne w krajach zachodnich przedstawicielstwo dyplo- matyczno-handlowe ZSRR, Przedsiębiorstwem, które od roku 1925 zajmuje się dystrybucją radzieckich fili w Niemczech, jest firma Prometheus-Film. Podejmi własną produkcję, Prometheus współpracuje z moski ską wytwórnią Mieżrabpomfilm. W Berlinie pojawiają radzieccy reżyserzy i aktorzy. Jednym z nich jest Fio Ocep, który przenosi na ekran Tołstojowskiego Żywe trupa (1929) z Wsiewołodem Pudowkinem, Marią Ja< bini, Natą Wacznadze, Gustavem Diesslem i Wierą N recką w rolach głównych.