Światłoczuła emulsja, którą powleczono podłoże w filmie czarno-białym, jest jednowarstwowa, zaś film barwny wielowarstwowy. I tak w większości przypadków w pierwszej, licząc od góry, warstwie filmu obraz powstaje w barwie żółtej, w drugiej w barwie purpurowej, zaś w ostatniej w niebieskozielonej. Warstwy te, leżąc jedna na drugiej, wzajemnie się przysłaniają, a mimo to są jednakowo czułe. Trzy obrazy powstałe w poszczególnych warstwach, złożone razem, dają w przechodzącym przez nie świetle obraz wielobarwny. W procesie negatyw pozytyw otrzymuje się negatyw, w którym odwrócone są nie tylko wartości tonalne, ale również barwy zgodnie z zasadą barw dopełniających (np. niebieskie niebo na negatywie jest żółtawe, czerwone wargi modelki niebieskozielone itd.). W filmie barwnym odwracalnym otrzymuje się barwy zgodne z rzeczywistością. Światło otaczającego nas świata ma wielką rozpiętość kolorystyczną, określaną temperaturą barwową światła. Najbardziej znana jest skala kelwina oznaczana symbolem K. I tak: światło domowej żarówki może mieć wartość np. 2000 K, ale światło kopuły nieba, bez tarczy słońca, ma aż 20 000 K. Używane dziś w fotografii materiały barwne mają w porównaniu z tą rozpiętością znikome możliwości. Film, oznaczony jako przystosowany do światła, o temperaturze np. 4200 K, będzie tolerancyjny w granicach nie większych, niż jeden tysiąc stopni kelwina in minus. Podane na opakowaniu filmów stopnie K określają optymalną barwę światła, dla której film jest przeznaczony.