Anna Sten nakręciła jeszcze kilka filmów w Anglii. Ostatni nosi datę 1962. Ich tytuły są nieważne, żaden nie zapisał się w historii kina.
Anna Sten nie była pierwszą ani ostatnią gwiazdą z Europy, która poniosła porażkę w Hollywood. Ten sam los spotkał Annabellę, Lilian Harvey, Franciskę Gaal, Danielle Darieux, Michéle Morgan, Simone Simon… Tylko że one, próbując szczęścia za oceanem, nie zrywały dawnych więzów i miały dokąd wrócić. Tylko 80 lat dzieli Lumièrowskiego Polewacza polanego od najnowszych dziel Bergmana, Felliniego, Buñuelo. Metamorfozy kina jako sztuki, przemysłu, rozrywki dokonują się w tempie zawrotnym. Trudno o porównania z jakąkolwiek inną dziedziną kultury. Jak w kalejdoskopie, obserwujemy też tworzenie się, narastanie i upadki kolejnych filmowych mitów. Nie od dziś wiemy, źe mechanizmy procesów mitolo- gizacji związanych z filmem najlepiej śledzić tam, gdzie działanie machiny produkcyjno-eksploatacyjnej jest zmasowane i jaskrawo widoczne, gdzie ulega ono największym przyśpieszeniom i najgwałtowniejszym zahamowaniom jako odbicie zmiennej rynkowej koniunktury; słowem – w Hollywood. W tym wypadku chodzi o dawny, klasyczny Hollywood z epoki jego świetności, narzucający filmowe mody całemu niemal światu.