Ich wzajemny stosunek spełnia ważną rolę, niezależnie od zasad kompozycji klasycznej. Plama ciemniejsza, bardziej wyrazista, ze szczegółami w cieniach wywołuje złudzenie bliskości. Plama jasna, z,nieco zamazanymi, nieostrymi szczegółami rozumiana jest przeważnie jako dal. Różnicą w odcieniach plam można więc wywoływać w obrazie fotograficznym, szczególnie w pejzażu, wrażenie odległości. Mówi się o właściwym oddaniu perspektywy powietrznej. „Obraz ma dużo powietrza” mówią fotografowie. Niekiedy sama natura przychodzi z pomocą, gdy lekka mgiełka przysłania odleglejsze płaszczyzny krajobrazu. Współczesna fotografia zarzucając stare kanony chętnie stosuje w obrazach głęboko czarne płaszczyzny. Czy moda ta utrzyma się czas dłuższy, pokażą najbliższe lata. Kompozycja po przekątnej jest tą zasadą klasyczną, która najsilniej i najpłynniej dotrwała do naszych czasów i jest nadal chętnie i często wykorzystywana w przeróżnych układach graficznych. Wystarczy wziąć do ręki gazetę i poddać analizie rozmieszczenie na poszczególnych kolumnach (stronach) takich optycznie ważnych plam, jak np. fotografie. Bardzo często układa się je właśnie po przekątnej, a więc wzdłuż linii, którą złoty podział kompozycji klasycznej wyznaczał lewym dolnym i prawym górnym punktem mocnym (lub punktami pozostałymi). Nie będzie więc dowodem zacofania i hołdowania staroświeckości, jeśli i dzisiaj fotograf w pewnych przypadkach skorzysta z tego ciekawego układu.