Fotografia oglądana codziennie, narzucająca się wzrokowi przechodnia niemal natrętnie, być może spowszedniała, opatrzyła się. Nie zwraca się na nią uwagi. Niekiedy wyrażamy się lekceważąco: „Och, to tylko fotografia”. Inni ludzie po prostu nie znają się na fotografii, nie wiedzą, jak ją oceniać. Mawiają: „Ach? Świetne zdjęcie, jakie ostre”. A to przecież nie ma sensu. Nie ostrość nobilituje fotografię do rangi świetności. Czyni to wiele innych jej cech, jak poprawność formy, jej treść, i wiele innych ważnych czynników. W ciekawy sposób określił wartość fotografii reżyser filmowy Janusz Majewski. Oto jego słowa: „Przez nawyk oglądania filmów, przez nieustanny kontakt z telewizją, obraz ruchomy jakoś się zdewaluował. Natomiast nieruchomy obraz fotograficzny każe zatrzymać się myśli do refleksji. Bezruch daje fotografii walor uogólniający, tajemnicę, geniusz czasu”. Jawią się wciąż nowe przestrzenie, w których fotografia okazuje się niezbędna, niezastąpiona. Znajduje zastosowanie nie tylko w sprawach dotyczących ewidencji ludności, w prasie, medycynie, kryminalistyce, astronomii. Bez fotografii nie istnieje reklama, moda, plakat, okładki płyt gramofonowych. Modne kiedyś były fantazmy, które na zdjęciach pokazują pozornie nieprawdopodobne sytuacje, np. napad bandytów czy zbrodnię. Wynika wówczas ze zdjęć, że fotograf właśnie przypadkowo znalazł się na miejscu i wszystko uwiecznił na błonie. Cóż bez migawkowych fotografii znaczyłyby wielkie wydarzenia polityczne i sportowe. Fotografia jest integralną częścią współczesnej kultury. Ma do spełnienia w świecie misję moralną i estetyczną.