W fotografii amatorskiej czarno-białej używa się dziś prawie wyłącznie błon oznaczonych przez wytwórców nazwą panchromatyczna, to znaczy wszech barwoczuła. Barwoczułość jest to zdolność emulsji materiału negatywowego do oddania barw natury w odpowiednim stopniu szarości, nazywanym także walorem, względnie półtonem. Owo oddanie barw powinno w przybliżeniu przedstawić się następująco: NAD BAŁTYKIEM. Filtr żółtozielony uwydatnił rysunek obłoków
barwy w naturze:
- żółta
- pomarańczowa
- zielona
- czerwona
- niebieska
- fioletowa winny być na obrazie:
- prawie biała jasno-szara średnio szara szara
- ciemno-szara prawie czarna
Istnieje możliwość ingerencji fotografa w tę idealną prawidłowość tłumaczenia barw. Służą do tego celu barwne szybki nakładane na obiektyw zwane filtrami używanymi w fotografii czarno-białej i filtrami konwersyjnymi używanymi w fotografii barwnej. W praktyce amatorskiej, w fotografii czarno-białej najczęściej pragniemy przyciemnić błękit nieba, który wychodzi na zdjęciu zbyt biało i powoduje znikanie obłoków. Przyciemnienie błękitu stosujemy też przy wykonywaniu portre-
tu albo wówczas, kiedy chodzi nam o wyraźne zróżnicowanie w obrazie barwy niebieskiej i białej. W fotografii barwnej filtry konwersyjne usuwają czerwonawe lub niebieskawe zabarwienie fotografowanych obiektów w okresach nadchodzącego wschodu lub zachodu słońca, bądź w cieniu, w świetle padającym z niebieskiego nieba.