Ona jako praktyk widziała nowatorstwo w zaszczepieniu niememu kinu ducha teatru, schodząc przy tym na manowce manieryzmu; on jako teoretyk upominał się o „czyste” kino. Nie trzeba dodawać, że pod względem kasowym Salome poniosła fiasko, zwłaszcza w kinach prowincjonalnych – tych samych, które poprzednio z powodzeniem wyświetlały zwykłe melodramaty z Nazimovq. Mało — tu i ówdzie film wywoływał głosy sprzeciwu i oburzenia. „Były to jednak reakcje nie na tyle skandalizujące, by zyskać filmowi reklamę” — odnotował ówczesny sprawozdawca. Nazimova była zrujnowana. Miała 44 lata i najlepszy okres kariery filmowej za sobą. Jej posiadłość przejęło przedsiębiorstwo hotelowe, a ona sama musiała zgodzić się na występy w drugorzędnych melodramatach, grając role dojrzałych kobiet: Madonna z ulicy, Odpokutowany grzech, Mój syn. W roku 1925 rozstała się z filmem i powróciła do teatru. Hollywood przypomniał sobie o niej ponownie dopiero w latach czterdziestych, powierzając jej w kilku filmach role matek i babek.