Gdy dwudziestopięcioletnia aktorka rosyjska, Ałła Nazi- mova, w roku 1905 gościnnie występowała wraz z zespołem swego męża, Pawła Orleniewa, na scenie nowojorskiego Herald Square — nie mogła nawet śnić, że kilkanaście lat później będzie nazywana „królowq Hollywood”. Zresztq filmowego Hollywood jeszcze wtedy w ogóle nie było, a sama Nazimova – porównywana przez krytykę do Eleonory Duse — gardziła kinem i jego jarmarcznymi atrakcjami, jak to wtedy w sferach artystycznych było we zwyczaju.
Postanowiwszy pozostać w USA, Nazimova zaczęła brać lekcje angielskiego u aktorki Caroline Harris. W nowym repertuarze dość szybko adaptującej się Rosjanki szczególne pochwały zdobyły jej kreacje w sztukach Ibsena. Gdy wybuchła wojna, zrobiła furorę grając
wciąż jeszcze na scenie – w pacyfistycznym melodramacie „War Brides” (Wojenne narzeczone). Pamiętamy, że producenci amerykańscy starali się wówczas za przykładem Adolpha Zukora urzeczywistniać zasadę: „Famous Players in Famous Plays”. Hasło to realizowano tak gorliwie, że przed obiektywem niemej kamery pojawili się nie tylko znani aktorzy teatralni, ale i gwiazdy operowe z Carusem włącznie.