Oto wytwórnia Althoff-Ambos-Film AG postanowiła z dwóch nieudanych filmów, w których główne role grała ta sama aktorka, zmontować jeden pt. Trupia główka. Zabieg nie wypadł jednak pomyślnie, bo bohaterka, niejaka Elga, zamordowana w środku filmu, pojawiła się nieoczekiwanie pod koniec na Alasce jako poszukiwaczka złota. Nie chcąc rezygnować z filmu, wytwórnia ogłosiła konkurs:
»W JAKI SPOSÓB ELGA, CAŁA I ZDROWA, ZNALAZŁA SIĘ NA ALASCE?« »Nagroda: 50 000 Marek« Brecht ochoczo wziął udział w konkursie. Ale zdobył tylko nagrodę pocieszenia — jedną z pięćdziesięciu. Wcale go to jednak nie zraziło, przeciwnie – zaczyna pisać scenariusze jeden po drugim. Nie kryje przy tym, że chodzi mu o zarobek, ale to samo twierdzi w odniesieniu do swych pierwszych sztuk teatralnych. Szczególnie płodny jest dlań rok 1921, gdy sam lub z pomocą przyjaciół pisze konspekty i scenariusze, noszące takie tytuły, jak Mecz miłosny, Tajemnica baru Jamajka, Pożeracz brylantów, Troje na wieży, SOS – wyspa łez itp. Projekty pozostają jednak na papierze i dopiero wykoncypowane przez Brechta dwa lata później Tajemnice salonu fryzjerskiego doczekają się realizacji. Nakręcił je poeta wespół z początkującym wówczas reżyserem Erichem Englem, aktorem Karlem Valentinem i innymi przyjaciółmi.